O nacionalismo galego e Democracia Real Xa!

- Un artigo de David Rodríguez en Altermundo para reflexionar.

Entre algunhas das ideas intelixentes que ven expresando Alain Badiou nestes últimos tempos quédome, así de memoria, con dúas:

1. A idea de Acontecemento como ese intre inesperado e fundacional, ese salto ao baleiro que muda todo e a partir do cal o anterior perde todo significado.
2. A idea de que a palabra Democracia se convertiu no fetiche manoseado polos principais inimigos da mesma para anestesiar ás poboacións despois de que as conclusións de Thatcher e Fukuyama de que non había alternativa e de que chegaramos ao fin da historia callaran máis do que merecían.

Tanto unha como a outra cobran especial vixencia ao albur do que está sucedendo co chamado movemento Democracia Real Xa! A toma da Porta do Sol de Madrid por parte dun conxunto de cidadáns autoconvocados e as metástases da mesma a menor escala que van agromando por todo o Estado parecen querer ser ese Acontecemento inesperado que se viu de facer ser extenso despois de ter sido só ser virtual e que ten o potencial de mudar o prisma con que percibimos a nosa realidade. Que o nome do movemento inclúa a palabra Democracia para denunciar, como Badiou, que aquilo co que nos aguilloaban a diario non era en verdade digno de tal nome senón mero simulacro anestesiante consegue golpear con gran precisión na trabe mestra do edificio ideolóxico do capitalismo neoliberal: o binomio absurdo democracia=capitalismo/capitalismo=democracia.

Con esta paisaxe coma pano de fondo xorden, aquí e acolá, entre algunhas das xentes vinculadas ao soberanismo galego de esquerdas e, en xeral, no mundo do activismo organizado previamente a este novo movemento, certa espectación ante os feitos non exentos de desconfianza (nalgúns casos xustificada) pero co agravante de esquecer que a maior característica dun Acontecemento como este é a súa performatividade, é dicir, o seu caracter non pechado e o seu potencial para ser levado alá onde os participantes decidan conducilo.

Aínda que cativo na súa capacidade mobilizadora (outra cousa é analizar a corrente de simpatía que está a xerar no interior de non pouca xente anónima), o movemento Democracia Real na Galiza está a ser impulsado por xente nova nas súas dúas acepcións, nova en idade e nova nisto do activismo. Estamos asistindo á primeira mobilización de capas sociais criadas na opulencia alienante desta fase concreta do capitalismo neoliberal tan destructiva e suicida. Xente cun contacto escaso co movemento altermundista dos noventa, canto máis co que puido ser o movemento obreiro dos anos 70, o movemento antimilitar dos 80 o movemento pola lingua tamén desas décadas ou o movemento feminista. Xentes que cando lles falas dos 60 pensan máis na estética psicodélica made in centro comercial que nas revoltas de París. Xente que naceu cando o muro de Berlín xa caera e para os que a imaxinería clásica da esquerda é cousa dos libros de historia. En definitiva, xente que se move nuns marcos mentais diferentes aos do activista de sempre. De aí a perplexidade e mesmo o recelo deste último.

Pero compre sermos xenerosos. Para moitos deses rapaces e rapazas esta loita é a súa primeira loita. Percibimos simpleza nalgunhas das súas manifestacións e lemas e percibimos que non son quen aínda de relacionar a súa loita coas loitas de outros (a congruencia das loitas das que falaba Domènech) pero sería un erro censuralos. Na experiencia apréndese e na práctica vanse creando as alianzas. Mal farían os activistas con pedigrí desprezando este alude de enerxía deslabazada e fresca. Máis que criticalos o que compre é acompañalos e, sobre todo, aprendermos mutuamente (porque moito temos que aprender sobre o seu uso das novas tecnoloxías). Que rapaces e rapazas, eu mesmo coñezo algunhas, se tivesen manifestado desta volta e non noutras mobilizacións (que mesmo nin souberan que houbera outras mobilizacións interesantes) demostra máis a incapacidade dos vellos activistas para atraeren a esta xente que o pasotismo ou o embiguismo deses rapaces. Hai vontade, o que están a buscar é como canalizar esa vontade. Se cadra non son os campións da coherencia pero.. quen foi un campión da coherencia con vinte anos? (e co dobre tamén).

Se as persoas identificadas co soberanismo galego deciden non acompañar a esta xente por cuestións como a falta de conciencia lingüística o que contribuirán é a que o afastamento destes rapaces e rapazas coa loita nacional galega sexa cada vez maior. Quen despreza o movemento alcumándoo como émulo de Madrid, demostra non entender que tamén é émulo de Tunicia, de Exipto, de Libia, de Bahrein, de Iemen, de Islandia, de Grecia, de Portugal. Non importa de onde veña a inspiración, o importante é conseguir que en cada lugar a xente agarre o temón do barco, e para que isto suceda na Galiza o amplo espectro do soberanismo galego de esquerdas debe pór tamén o seu gran de area.

Non deixo de lembrar estes días os artigos que hai uns meses escribira O Beiras, coa mestría e a intuición que o caracterizan, sobre a Doutrina dos dous mundos no nacionalismo galego. Esta separación dos dous mundos estase a aplicar tamén a pequena escala: o nacionalismo galego segue ensimismado no seu mundo en lugar de se mesturar e liderar a ese outro mundo de rapaciada con ganas de implicarse politicamente. E iso non pode ser máis que cavar a súa propia tumba. Algo ben paradoxal cando vemos que desde as inmediacións do mesmo movemento Democracia Real Xa! se coloca (canda a IU) á organización política máis grande do soberanismo galego, o BNG, como a forza que con máis fidelidade seguiu, nas súas votacións no Congreso dos Deputados, os postulados que ese movemento está a defender arestora na rúa.